Historia potrawy Ramen nierozerwalnie związana jest z losami dwóch wielkich krajów Wchodu – Chin i Japonii. To właśnie z tego pierwszego państwa, najprawdopodobniej na początku XX wieku, danie to trafiło na wyspy japońskie za sprawą agenta celnego, który otworzył restaurację Rai-Rai Ken w chińskiej dzielnicy Jokohamy. Zatrudnieni w niej chińscy kucharze przygotowywali danie znane wówczas jako Shina soba, które szybko zyskało popularność, zwłaszcza wśród robotników, ze względu na swoją pożywność i niską cenę. W latach 40. XX wieku potrawa została zakazana w Japonii ze względu na wojnę toczoną z Chinami. Za sprzedawanie Ramenu można było trafić nawet do więzienia. Historia okazała się przewrotna i w późniejszych latach potrawa ta zaczęła zyskiwać coraz większą popularność, aż stała się narodowym daniem Japonii.
Słowo „ramen” pochodzi od chińskiego słowa oznaczającego rodzaj pszennego makaronu, który jest głównym składnikiem potrawy. Sam rosół przygotowywany jest najczęściej na bazie mięsa wieprzowego lub drobiowego. Do zupy dodawane mogą być ryby, owoce morza, warzywa, jaja i nasiona sezamu. Najczęściej potrawę przyprawia się sosem sojowym.
Ramen może być przygotowywany na różne sposoby. Najpopularniejsze z nich to:
- Shio – najbardziej podobny do tradycyjnych chińskich zup. To lekki odtłuszczony rosół na bazie drobiowego lub wieprzowego mięsa, zawierający głównie mięso drobiowe, ryby, kapustę pekińską, cebulę lub szczypiorek.
- Tonkotsu – tłusty, o gęstej konsystencji, przygotowywany na bazie wieprzowych kości. Najczęściej podawany z pastą z nasion sezamu.
- Shoyu – wyróżnia się ostrzejszym smakiem i barwą z powodu dodawanych przypraw. W skład zupy wchodzą pędy bambusa, wodorosty, szczypiorek i jaja na twardo.
